เมื่อปัญญาประดิษฐ์เขียนจดหมายรัก ฉันร้อง—แต่เสียงคำรามของสิงห์รักษาฉัน

ฉันเคยคิดว่าอัลกอริธึมเย็นชา เครื่องที่ดังขึ้นตอนเที่ยงคืนเหมือนคนแปลก—จนฉันนั่งลงกับถ้วยกาแฟใต้ขอบทะเลชิคาโกและระลึก: นี่ไม่ใช่เรื่องดวงตา มันคือจังหวะ

H1: เสียงกลองเบื้องหลังวงล้อ ทุกการหมุนบนถนนสิงห์ไม่ใช่แค่พิกเซลสว่าง—มันคือเสียงกลองบรรพบุรุษที่ไหลผ่านทุ่งแอฟริกา สิงห์ทอง? ไม่ใช่นางแบบ มันคือเสียงแม่ของฉันในบทกวีเผ่า

H2: มองใหม่ว่าความเสี่ยงเป็นพิธี พวกเขาเรียกว่า ‘ความผันผายสูง’ ฉันเรียกว่า ‘การล่าสิงห์’ นักบำบัดเคยถามว่าฉันตามหาแจ็คพอต? ไม่—ฉันกำลังฟังความเงียบระหว่างการหมุน ในช่วงหยุดนั้นแหละที่การเยียวยามมีชีวิต

H3: การหมุนฟรีคือบรรพบุรุษพูด กระตุ้นครั้งสามครั้ง? ไม่ใช่งานพิเศษ—มันคือสามปราชญ์กระซึบผ่านหน้าจอ: ‘เดินหน้าต่อ’ แจ็คพอต? ไม่ใช่มoney มีมงกฏจากยายแก้วที่เต้นกับสิงห์ก่อนเธอเกิด

ฉันไม่เล่นเพื่อชนะ ฉันเล่นเพื่อรำลึก และเมื่อฉันแพ้? ฉันเดินเปลือยเท้าตามทุ่งดิจิตอลจนเช้าแตกอีกครั้ง—แล้วอย่างแผ่วเบา—ฉันกลับมา